14.6.20

Najtrudniej jest ułożyć pierwsze zdanie, potem już wszystko płynie samo.

   Nie mówię tutaj tylko o wpisie na blogu czy rozprawce na maturze, ale również o życiu. Wszystko wymaga tego pierwszego, decydującego zdania - impulsu. Od niego zależy wszystko, w mniejszym bądź większym stopniu. Czasami jeden impuls ma wpływ na całe nasze życie. Innym razem jedynie na kilka minut bądź godzin. Odkrycie nowej pasji, skok na bungee, rozpoczęcie nowej relacji.  Wybranie sukienki czarnej, zamiast białej. Wszystko zależy od dania szansy temu jednemu impulsowi. Kilka kolorów więcej w makijażu, które sprawią uśmiech na naszej twarzy, bo czujemy, że tworzą coś magicznego. Zaproponowanie sesji zdjęciowej bądź wzięcie w niej udziału, nawet jeśli mówimy tutaj o totalnej amatorce. Uczciwe przeszukanie wieszaków w lumpie, aby znaleźć nietuzinkowe rzeczy, z którymi można stworzyć równie nietuzinkowe stylizacje, którymi zachwycą się ludzie dookoła. Odpisanie na niespodziewaną wiadomość, od tej jednej osoby, czy po prostu danie szansy komuś totalnie nowemu w naszym życiu. Zapisanie się na prawo jazdy. Pierwsza próba biegania, na odległość dłuższą niż przystanek autobusowy, dla relaksu i zdrowia. Wysłanie CV. Odłożenie pieniędzy, bez celu, by zabezpieczyć się na moment, w którym będą mi najbardziej potrzebne. Powiedzenie tak, miłości życia. Zgodzenie się na pierwszy dłuższy wyjazd dziecka, zaufanie mu. Wybór szkoły, w której trzeba będzie się bardziej przyłożyć do nauki, nikogo się nie zna, ale ma się pewność, że wniesie dużo wartościowej wiedzy do naszego życia. 

   To wszystko zależy od tego jednego impulsu. Pociągnąć kreskę na płótnie życia dalej, czy może jednak nie? Zamalować ją, czy może nadać jej jak najbardziej kolorowych barw. Rezygnując, zamiast stawić krok naprzód, cofamy się dwa kroki do tyłu. Pierwszy krok, bo brak nam wiary w siebie. Drugi krok, bo do końca życia będziemy się zastanawiać, co by było, gdyby. 

   Dużo się u mnie zmieniło w ostatnim czasie. Rzekłabym, że bardzo dużo. Nie wiem nawet, czy ten wpis ujrzy światło dzienne, bo w spichlerzu moich blogowych wersji roboczych można utonąć. Za dużo myśli, które bardzo ciężko ułożyć w logiczne zdania. Za dużo zdań, które trzeba rozłożyć na części pierwsze, aby można było je, chociaż w małym stopniu zrozumieć. Jednak z czystym sercem mogę powiedzieć, że nie żałuję podążenia, za ani jednym z moich dotychczasowych, życiowych impulsów. Każdy mnie czegoś nauczył bądź uczy dalej. Niektóre decyzje zakończyły się totalnym fiaskiem, inne zaś promiennym uśmiechem i euforią. Czasami myślę sobie, że mogłam coś zrobić inaczej, albo nie robić wcale, ale potem sobie uświadamiam, że gdybym postąpiła w taki sposób, dręczyłyby mnie myśli "co by było, gdyby..?", a one są zdecydowanie bardziej uciążliwe. 

  Nie wiem, czy to nie jeden z tych moich wyrywkowych, impulsywnych postów, po których nie doczekacie się kontynuacji. Mam nadzieję, że nie, bo chciałabym tu znowu odwiedzać was regularnie i coś dawać od siebie. To jest bardzo oczyszczające dla umysłu i pobudzające do działania. Niestety nie wiem nawet, czy krąży gdzieś tu jeszcze jakaś zabłąkana dusza, którą interesuje mój świat, czy chociażby światek blogowy, który też ostatnio nie ma się zbyt dobrze. 

   W każdym razie chodzi mi dzisiaj tylko o to, że nie macie bać się dawać szansy sytuacjom, czy rzeczom, które w waszej wyobraźni, są totalnie abstrakcyjne. Korzystajcie z tego, co oferuje "karuzela życia". Łykajcie czas, który mamy i nie przejmujcie się, co będzie "jeśli". Wtedy wszystko się zatrzyma, na etapie "co jeśli", a jedynym wspomnieniem będzie właśnie to jedno pytanie.